Raymond Taams - Met de stijgende macht van grote bedrijven, neemt ook hun cynisme toe. Een voorbeeld daarvan is de tekst die ik op een bord voor de Subway op station Utrecht Centraal las. ‘Word sandwich-artist, en breng je creatieve beleg-skills tot bloei’, riep de broodjesketen voorbijgangers op te solliciteren.

We weten natuurlijk dat Subway een formule is, precies zoals McDonalds. Daar kun je als medewerker ook je artistieke ei niet kwijt in een Big Mac of een portie kipnuggets. Door het beleggen van broodjes volgens een stramien ‘creatief’ te noemen, viert Subway als het ware de overwinning van het fantasieloze gelddenken. 

Toch vrees ik dat de menselijke geest zich nooit helemaal laat temmen. Kunstzinnige figuren die de broodjesketen op deze manier binnenhaalt, zullen hun onverwerkte gevoelens, bijvoorbeeld een overgeslagen anale fase, projecteren op uw en mijn sandwich. Wat er dan gebeurt, laat zich gemakkelijk raden.

Prijsstunter Action pakt het zo mogelijk nog riskanter aan. Onder een foto van een diskjockey op een podium staan de volgende regels: Wil je een miljoenenpubliek? Dan moet je bij Action komen werken. Met elke week miljoenen fans over de vloer. Jouw kans om te shinen!

Ook Action speelt in op de narcistische persoonlijkheidsstoornis die bij ieder van ons op de loer ligt. De godganse dag zien we rijke en beroemde mensen in onze tijdlijn – deze zin heeft iets poëtisch, al weet ik niet precies waarom – en als een boerenlul als Dries Roelvink op tv kan komen, waarom jij dan niet?

Waar dit toe leidt, hebben we gezien bij The Voice of Holland. Ik verwacht binnenkort dan ook verhalen over machtsmisbruik door assistent-filiaalmanagers, die nieuwe rekruten de beloofde plek achter de klantenservicebalie onthouden omdat ze weigeren met hen te slapen. 

Los van deze grappenmakerij heeft de moderne arbeidsmarkt iets ongelooflijk treurigs, maar dit kan aan mij liggen.