Paula Swieringa - Een jonge Marokkaanse-Nederlander staat in het stemhokje van een stemtent op de Jamaicadreef in Utrecht te hannesen met het stembiljet. ‘Waar staan ze?’ roept hij naar zijn zus, die nog staat te wachten tot ook zij mag stemmen. ‘Op nummer 12,’ roept ze terug. Luid en duidelijk zodat iedereen het horen kan… 

Luidruchtig

Ik heb het gisteren meerdere keren meegemaakt in het stembureau in Overvecht, waar ik als stembureaulid werkzaam was. Mensen van ‘andere’ komaf die niet alleen kwámen stemmen, maar dat ook nog eens heel openlijk en opgetogen deden. Luidruchtig en trots, alsof ze wilden zeggen: hee, kijk eens, wij doen mee! Niet als ‘excuus allochtoon’ ergens onderaan bungelend op een lijst van de PvdA, maar écht. Met een lijsttrekker die op ons lijkt, die ons snapt en die ons vertegenwoordigd.

Jongens

Nog een voorbeeld: een groepje ‘Marokkaanse straatjochies’ komt het stembureau binnenlopen. Ik begroet ze vriendelijk, maar als Nederlandse-Nederlander hoor ik het stemmetje in mijn achterhoofd: O jee, die komen klieren. De jongens zeggen nieuwsgierig hoi en vragen of ze even mogen kijken. Nou dat mag. We geven de jongens een uitgebreide rondleiding en laten ze het kiesbiljet zien. ‘Woei-jo, zoveel mensen!’, roept er een. ‘Ik ga later GroenLinks stemmen.’ ‘Nee joh, je moet DENK stemmen.’ ‘Of Rutte!, van welke partij is die?’ ‘Wilders is slecht, die is tegen ons’. Ze voeren een politieke discussie, zoals het hoort in een democratie.

Rouwig

Later, bij de stemmentelling, bleek DENK op ons bureau de grote winnaar. En ik, absoluut géén DENK-er, was daar niet eens zo rouwig over. DENK was voor mij vooral de winnaar omdat ze heel veel mensen in Overvecht hebben laten meedoen met de verkiezingen. En ik hoop van harte dat ik deze mensen tijdens de volgende verkiezingen weer terugzie in het stemlokaal. Niet alleen als stemmer, maar ook als stembureaulid en stemmenteller. 

Stembureau Jamaicadreef. Foto: P. Swieringa