Radboud Spruit - Het was nog in de vorige eeuw. Op een feestje in de binnenstad van Utrecht was iemand die een hele oude joekel van een sleutel op zak had. Het was de sleutel van de Domtoren.

Hij gaf daar rondleidingen. Ik vroeg of ik de sleutel even vast mocht houden. ‘Betekent dit dat we nu zelfs met jou de Dom zouden kunnen beklimmen?’ ‘Ja hoor,’ zei hij. ‘Maar het is zo laat nu wil toch niemand meer.’ ‘Maar wat als ik een groepje bij elkaar krijg?’, vroeg ik.

‘Minstens tien man,’ zei hij. ‘Anders ga ik niet.’ Dat hoefde je mij maar één keer te zeggen. En zo beklommen wij ver na middernacht de donkere trappen van de Dom, iets verlicht door het schijnsel van de maan en de stad. Ik genoot en snoof de geur van die oude toren op.

Ter hoogte van het uurwerk namen we een gangetje waar je anders absoluut niet mocht komen. Te gevaarlijk. Een enkele stalen buis scheidde je van de afgrond. Eén stap verkeerd en je kon het niet navertellen.

En daar stond ik oog in oog met de grootste klok die ik ooit van zo dichtbij had gezien. En dat wil wat zeggen want ik ben opgegroeid met klokken, mijn vader was klokkengek. Hij had er een paar honderd in onze woonkamer. Op zondag zette hij ze wel eens allemaal aan. Intens genietend als ze tegelijk 12 uur sloegen.

Toen we verder naar boven liepen bleef ik staan. Ik wilde even alleen zijn met die gigantische wijzers. Mijn hele leven keek ik al naar de vier uurwerken van de Dom. Ze waren veel groter dan ik dacht. En toen gebeurde het. Het ging vanzelf, ik dacht er niet eens bij na.

Ik maakte me lang en zette de grote wijzer met twee handen 10 minuten later. Net zoals ik met mijn eigen wekker thuis altijd deed om niet te laat te komen. Niemand had het gezien en ik volgde weer snel de groep. We kwamen op de top en daalden weer af.

Wat was dit bijzonder geweest. Ik fietste naar huis en zag achterom omhoogkijkend de ene klok echt nog steeds 10 minuten later staan dan de andere.

De week daarna werkte ik bij boekhandel Broese en keek een paar keer per dag even op de klok van de toren. En elke keer schaamde ik me een beetje.

Het duurde vijf dagen. Daarna stonden de vier uurwerken van de Domtoren weer gelijk.

Alsnog mijn excuses aan Utrechters wiens afspraken ik die week in de war heb gedraaid.