Oostveen - Utrecht 'lawaaistad numero uno'

Peter Oostveen - “Waar Utrecht voor sommigen niet booming genoeg kan zijn, kiest de ChristenUnie Utrecht voor een heel andere koers. De partij wil naast groen ook rust en stilte als centrale pijlers hanteren bij beleid. Ook in de binnenstadsvisie zouden rust en stilte als leidraden moeten worden genoemd.”

“Utrecht neemt maatregelen om geluidhinder zoveel mogelijk te voorkomen. Zo gaan we bij het vervangen van wegdek voor stil asfalt, stimuleren we schonere en stillere vervoersmiddelen en hanteren we voor nieuwbouwgebieden strengere geluidsnormen dan de wet vraagt”.

Bovenstaande zijn allemaal roerende en zalvende volzinnen zoals we deze van het Utrechtse gemeentebestuur gewend zijn. Het is de retoriek, het zijn de slogans, zoals deze door de Utrechtse propagandamachine onophoudelijk uitgespuwd worden.

Toch heeft al deze propaganda niet kunnen voorkomen dat Utrecht recentelijk is uitgeroepen tot 'lawaaistad numero uno' van Nederland. “Nergens meer herrie dan in Utrecht”, kopte het AD/UN.

Het KRO-NCRV-programma De Monitor berekende samen met het data-journalistieke platform Pointer dat 20% van de bewoners in Utrecht wordt blootgesteld aan niveaus van 55 tot 60 decibellen per dag. Terwijl volgens normen van de Wereldgezondheidsorganisatie burgers niet mogen worden blootgesteld aan meer dan gemiddeld 53 decibellen per etmaal en 45 decibellen in de nacht.

Je hoeft de krant maar open te slaan en je ziet dat Utrechters omringd worden door geluid en herrie. In een opiniestuk in het AD/UN schrijft een mevrouw over de ziekmakende geluidsoverlast van studenten in de Vogelenbuurt.

Ik lees over een meneer die zijn woning in de binnenstad te koop heeft gezet. Hij omschrijft zijn locatie als “een baken van rust”. Het “enige?” dat hij in zijn huis hoort zijn de klokken van de Domtoren. Welnu, ik hoop oprecht dat deze huiseigenaar er van genoten heeft en dat de nieuwe eigenaren dat ook zullen doen. Voor velen echter zijn de 70 decibellen die het Domcarillon ieder etmaal zo goed als 100 keer produceert meer vloek dan zegen. Voor de scherpe lezer: in de nacht is dit dus maar liefst 25 decibellen hoger dan de norm van de Wereldgezondheidsorganisatie.

Bewoners van Zuilen gaan gebukt onder geluidsoverlast van Motorcrossvereniging Utrecht. De onder andere door de gemeente toegezegde geluidswal laat al jaren op zich wachten.

En, het zijn zeker niet alleen de 'gewone burgers' die dit lot treft. Oh nee, ook onze gemeenteraadsleden moeten regelmatig aan de oordoppen of paracetamol: op 6 juni jongstleden twittert Cees Bos van Stadsbelang dat een Afrikaanse trommelaar onder het raam van zijn werkkamer in het Stadhuis hem beginnende migraine bezorgt.

Actiegroep Binnenstad030
Over geluidsoverlast ging het onder andere ook tijdens de eerste bewonersavond van de Actiegroep Binnenstad030 op 1 oktober jongstleden in de Jacobikerk. De actiegroep presenteerde zichzelf aan ruim 100 bezorgde en betrokken binnenstadsbewoners. Hoewel de actiegroep meerdere actiepunten heeft, is het tegengaan van horecaoverlast wel één van de speerpunten.

De actiegroep probeert dit op verschillende manieren te doen, bijvoorbeeld door horecaoverlast bij raadsleden aan te kaarten. Maar ook door (horeca)aanvragen kritisch te volgen en zo nodig bij de gemeente zienswijzen en bezwaarschriften in te dienen. Of beroep in te stellen bij de Bestuursrechter. De actiegroep deed een oproep aan onder andere juridisch onderlegde betrokkenen hierbij te helpen.

Ik draag de actiegroep een warm hart toe en wens ze veel succes. In tegenstelling tot mijn eigen ervaringen hoop ik dat de inzet van de actiegroep wel effect zal sorteren, maar vooral dat de leden door het gemeentebestuur netjes en eerlijk behandeld worden. Want:

1. het kost ons gemeentebestuur moeite bij het nemen van besluiten uit te gaan van wetten, feiten en inhoudelijke argumenten, want neigt er sterk naar zich te baseren op slechts vluchtige sentimenten; zoals tijdens de bewonersavond ook gezegd werd “staat het horecakader van het ene jaar vergunningverlening in de weg, dan pak je toch gewoon het horecakader van dat andere jaar”;
2. in tegenstelling tot wat in de rest van het land normaal (en wenselijk) is, werkt de gemeente Utrecht met 'interne bezwaarschriftencommissies'; dit zijn commissies bestaande uit ambtenaren van de gemeente zelf “die hun eigen vlees (lees “besluiten”) keuren”; van objectieve en onafhankelijke beoordeling van bezwaarschriften is dan ook nauwelijks sprake;
3. het gemeentebestuur heeft weinig tot niets op met de volksgezondheid; laat ik het diplomatiek formuleren “het kan zomaar gebeuren dat ons gemeentebestuur suggesties/adviezen van haar eigen milieuadviseurs, haar eigen Afdeling Volksgezondheid en de GGD Utrecht per ongeluk niet op waarde weet te schatten”.

En last but not least hoeveel vertrouwen moet ik hebben in het aankaarten van horecaoverlast bij een gemeentebestuur dat nog maar zeer recentelijk 4000 handtekeningen tegen de komst van het Nieuwe Zandpad resoluut van tafel veegde.

Bij de bewonersavond van Actiegroep030 was ook mevrouw Fard, raadslid voor GroenLinks, aanwezig. Haar aanwezigheid was ronduit dapper en, ik ben er van overtuigd, doorspekt van goede intenties. Desondanks ging haar oproep om horecaoverlast toch vooral bij de gemeente/raad te melden mijn ene oor in en mijn andere oor weer uit. Wat moet je anders in lawaaistad numero uno waar bedenkingen tegen het gemeentebeleid uiteindelijk toch aan dovemansoren gericht zijn.