Nestorix - Afgelopen zaterdag had ik een afspraak op de Truus van Lierlaan. Ik weet niet of u er wel eens geweest bent, maar ik vind het een van de meest godverlaten plekken van Utrecht. Zeker met de regenbuien van dit weekend, Een rechte streep tussen twee enorme parkeervlaktes achter de Jaarbeurs. Met die enkele boom die er staat, is elke associatie met een laan ver te zoeken.

Als je dan bedenkt dat dit stuk asfalt vernoemd is naar een tweeëntwintigjarige studente, die haar leven gaf in de strijd tegen de Duitse bezetter en zijn handlangers, dan vraag je je af of er na de oorlog geen passender plaats voor een eerbetoon aan deze verzetsstrijdster te bedenken was.

Men doopte in die tijd immers net zo makkelijk de lommerrijke Mengelberglaan om in Wolter Heukelslaan. Net als Truus ook een Utrechter die niet wilde buigen voor het nazigeweld.

Ik was daar in verband met het komende tourspektakel. Juist op die plek zal de tijdrit starten. Een podium waar de renners klaar staan voor hun start en een Franse meneer steeds opnieuw van cinq terug telt naar zero. Net zo lang tot alle tweehonderdtwintig renners vertrokken zijn voor hun rit van dertien kilometer over de Utrechtse wegen.

Ik ga er van uit dat geen van hen zich zal realiseren wie Truus van Lier was. Waarom zouden ze ook. We zijn inmiddels ruim zeventig jaar verder. Wie denkt er nog aan die jonge vrouw met golvend zwart haar, die studente aan de rechtenfaculteit, die op de derde september 1943 de dodelijke schoten loste op de NSB-er die hoofdcommissaris van politie was en die het op haar en haar makkers in het verzet gemunt had. Binnen acht weken stond ze zelf voor vuurpeloton. Zeshonderd kilometer van huis, onder de rook van Berlijn, in het kamp Sachsenhausen.

Er zijn hele bibliotheken vol geschreven over de invloed van dit soort verzetsacties op het verloop van de Tweede Wereldoorlog en ik zal de laatste zijn om mij daar een oordeel over aan te matigen. Voor mij was en is Truus een hele moedige meid en als deze zomer haar laan vol staat met vlaggen en enthousiaste mensen die de doodsheid van die kale vlakte voor even doen vergeten, dan zal ik denken aan die vrouw, die haar leven offerde om mij in vrijheid te laten genieten.