Nestorix - Dag Gilbert

Nestorix- Zoals te verwachten viel, is Gilbert Isabella het eerste raadslid dat de Utrechtse gemeenteraad na de verkiezingen van maart 2014 verlaat. Door het resultaat van de formatieonderhandelingen kwam zijn partij in de oppositie terecht.

Als gewezen wethouder is het heel lastig om vervolgens weer in de raad te gaan zitten. Je beschikt immers over heel veel inside informatie uit het college, waar je nauwelijks iets mee kan als raadslid. Bovendien loop je het risico dat er een aantal lijken uit de kast komen waar je (mede) verantwoordelijk voor bent geweest en dat maakt dat je functioneren als raadslid er niet makkelijker op wordt.

Toen Gilbert bij de raadsverkiezingen van 2006 in de raad gekozen werd, was de PvdA met 14 zetels het grote machtsblok. Hij begon als woordvoerder cultuur en je kon merken dat hij gepokt en gemazeld was in de ambtelijke organisatie. Als oud-medewerker van de Utrechtse Dienst Maatschappelijke Ondersteuning en vervolgens bestuursambtenaar in Dordrecht, wist hij hoe de ambtelijke hazen liepen en bovendien kende hij veel mensen in het Utrechtse culturele veld.

Wat dat aangaat hoefde hij zich niet overdreven in te spannen en kon hij zich lekker uitleven als plaatsvervangend raadsvoorzitter en voorzitter van de vertrouwenscommissie, die in 2007 een nieuwe burgemeester mocht zoeken en het resultaat in een  referendum mocht voorleggen aan de Utrechters.

Het resultaat kennen we. Het referendum werd een flop en de nieuwe burgemeester had ook niet echt een flitsende start. Vervolgens werd hij fractievoorzitter van de PvdA-fractie, naast zijn werk bij een onderzoeksinstituut voor grote stedenproblematiek.

Dat het toenmalige college van PvdA, GroenLinks, CDA en ChristenUnie onderweg struikelde was voor velen geen verrassing. Ik had niet de indruk dat hij erg gebukt ging onder die crisis en het verdwijnen van een aantal zwalkende wethouders.  Zolang je maar niet aan de burgemeester of zijn eigen wethouders kwam, bleef hij behoorlijk relaxed.

Ook in de volgende periode, na de verkiezingen van 2010, waarin de PvdA haar eerste viool positie verloor, was hij fractievoorzitter, en ook toen had ik wel vaker de indruk dat hij zich niet zo erg druk maakte over de Utrechtse politiek en het functioneren van zijn raadscollega’s in de fractie. Dat veranderde toen hij wethouder werd. Langzamerhand had iedereen wel een beetje zijn buik vol van Harrie Bosch en Gilbert sprong enthousiast in het gat, toen Harrie zelf ook door had dat hij ver over zijn uiterste houdbaarheidsdatum heen was.

Maar dat werd wel even slikken voor de swingende Antilliaan van geboorte. Opeens werd hij geconfronteerd met de gevolgen van het beleid van zijn partijgenoot en daarbij kwamen diverse nare addertjes onder het gras vandaan. De affaire Nicolic, uitmondend in een debat tot in de vroege uurtjes met een motie van wantrouwen aan het adres van de burgemeester op initiatief van de VVD. Niet nagekomen afspraken bij de ontwikkeling van het Groene Weg-terrein en nog wat 'slippertjes' van zijn voorganger en de ambtenaren. Overigens was zijn openheid en zijn, niet zelden, zichtbare ergernis over stuntelende ambtenaren tijdens commissievergaderingen heel verfrissend.

Ronduit vermakelijk waren ook zijn reacties op de regelmatige inbreng van zijn partijgenoot Isik die, vaak in een goedbedoelde poging om te helpen, er een gewoonte van maakte om juist die vragen te stellen waar de wethouder niet op zat te wachten.

Niet onvermeld mag blijven dat hij ook nog een echte milieuramp voor zijn kiezen kreeg. De asbestaffaire op Kanaleneiland. Als loco-burgemeester in vakantietijd verantwoordelijk voor de hulpdiensten met alles wat er bij hoorde. Eerlijk is eerlijk, voor de, dat zomerreces aanwezige, raadsleden was zijn samenwerking met de raad op het terrein van openbare orde en veiligheid een verademing. De burgemeester werd door ons beslist niet gemist.

Inmiddels weten dat ook de bestuurder Isabella een paar lijkjes in de kast heeft achtergelaten voor zijn opvolger. Nieuwe bezems vegen schoon maar blijkbaar duurt dat niet zo lang als je zou wensen. Misschien ligt dat aan het pluche van de bestuurdersstoelen of wellicht hoort het gewoon bij een bestuur carrière. Net zoals het erbij hoort dat de PvdA goed voor hun ex-bestuurders zorgt. Daarom kan hij nu beginnen aan een lucratief baantje op de Antillen.

Ik ben benieuwd wanneer we weer van hem horen, want dat we van hem gaan horen weet ik zeker. Zo’n politieke bestuurder is hij wel. Intussen wens ik hem heel veel plezier op de door hem zo geliefde Antillen.