Nestorix - Het gebeurt niet vaak dat lokale bestuurders zelf tot de conclusie komen dat de keuze voor een prominente rol in de politieke arena een verkeerde is geweest. 

Alleen al daarom verdient de beslissing van, inmiddels ex-, wethouder Margriet Jongerius respect. 

Wie haar de afgelopen achttien maanden een beetje gevolgd heeft, kon zien dat zij zich in het politieke bedrijf niet op haar gemak voelde. Dat is absoluut geen schande. 

Niemand zal haar deskundigheid betwisten op het terrein van het maatschappelijk welzijn en haar betrokkenheid bij de zwaksten in de samenleving, maar die kwaliteiten maken je niet per definitie geschikt voor de rol van politiek verantwoordelijke. 

Bovendien werd haar de cultuurportefeuille toebedeeld. Traditioneel een beleidsveld met een hoop reuring en met veel hele mondige belanghebbenden die niet nalaten om zich te roeren als het hen niet bevalt. Dat vraagt om een krachtige bestuurder die het veld kent en weet hoe er mee om te gaan. 

Het valt niet uit te sluiten dat aanstaande discussies over TivoliVredenburg, waarbij het opportunisme van een aantal politieke partijen in de commentaren nu al hoogtij viert, en de toekomstige onderhandelingen over het nieuwe cultuurconvenant een rol hebben gespeeld bij haar beslissing.

De vraag die nu iedereen bezighoudt: Wie wordt haar opvolger en blijft de portefeuille verdeling tussen de coalitiepartijen zoals die was?

In het verleden heeft Groenlinks bewezen dat men nog al eens een ongelukkige hand had in het kiezen van wethouders. Wat dat betreft heeft de partij in Utrecht geen traditie die kan bogen op het naar voren schuiven van sterke politieke bestuurders. 

Een terugkeer van Frits Lintmeijer uit de Eerste Kamer zou wellicht kunnen, maar dat levert een probleem op bij de behandeling van het rekenkamerrapport over TivoliVredenburg waarin hij heel wat uit te leggen zou hebben over de schimmige subsidieverlening in 2013. 

De ervaring met andere voormalig GroenLinks-wethouders als Robert Giesberts en Cees van Eijk zal ook weinig mensen van enthousiasme op de stoelen brengen.

De kans dat een opvolger uit de huidige fractie komt, lijkt niet zo groot, want dan was die keuze achttien maanden geleden wel gemaakt. Kortom, het blijft afwachten welke troef GroenLinks op tafel brengt. 

Voor Margriet Jongerius resteert de opluchting dat ze van een knellende jas af is en op zoek kan naar een jas die haar wel past.