De Nachtfotograaf - Het is voorjaar 2020, en opeens heb ik veel tijd. Ik heb weer tijd voor het maken van nachtfoto’s van de stille stad, zoals ik dat al zo vaak gedaan heb. Alleen hoef ik nu niet te wachten tot na middernacht. Gelukkig maar, want m’n dag-nachtritme is ondertussen verschoven. Nu maak ik soms om tien uur ’s avonds al de afweging tussen m’n boek op het nachtkastje, of de afstandsbediening in m’n hand.

Als ik alle plekken die normaal druk zijn, gefotografeerd heb, probeer ik m’n werkritme vast te houden en fiets minstens 1 x per week ’s avonds door de stad. Als de donkere avonden korter worden vergaat mij de lust om m’n nachtrust op te offeren. De laatste nachtelijke uitstapjes maak ik in mei 2020, onder andere naar het Domplein op 5 mei. 

Bij het lezen van de eerste aankondiging van de Dodenherdenking herinner ik het me weer. De foto bij het artikel doet me beseffen dat we al een jaar in de coronacrisis zitten. Niet dat ik dat niet wist, maar ik lijk m’n gevoel voor tijd kwijt te zijn, en moet er steeds weer aan herinnerd worden dat we al een jaar in een andere versnelling zitten. De foto bij het artikel was van de kransen van de dodenherdenking van vorig jaar. Daar heb ik toen ’s nachts ook een serie van gemaakt.

Regelmatig wordt de vergelijking gemaakt tussen de crisis waar we nu in zitten en de oorlog waar we de gevolgen van herdenken. Sommigen zullen zeggen dat de vergelijking mank gaat, omdat WO II veel meer levens heeft geëist. Laten we hopen dat dat zo blijft. Verschillen zullen er altijd blijven, zal uit de vergelijking blijken.

De overeenkomsten zijn er ook. De persconferenties moeten ons houvast en vertrouwen geven, zoals de toespraken van Wilhelmina op Radio Oranje de inwoners van Nederland een hart onder de riem moesten steken. Iedereen kijkt uit naar het licht aan het eind van de tunnel, zoals onze grootouders uitkeken naar het oprukken van de geallieerde troepen.

Het virus heeft geen steden platgegooid, en onze strijdkrachten zullen niet capituleren. Wel zijn er slachtoffers gevallen aan het front. Er zijn duizenden zorgmedewerkers die het virus opgelopen hebben, waarvan er ook al heel wat zijn gestorven.

Ik vraag me af of het oneerbiedig is ten opzichte van de oorlogsslachtoffers om op 4 mei ook de doden in de zorg te herdenken. Er is nog genoeg ruimte voor een extra krans. 

Foto: Frans de Jonge