Rene van Maarsseveen - Ik kan het me nog goed herinneren. Het was een zondagmiddag. Ik was met mijn broertje naar een vroege mis in de Augustinuskerk geweest. Nadat mijn ouders uit de hoogmis thuis waren gekomen had ik een gesprek met ze. Ik was dertien. ‘Ik vind de hoogmis met trompetten en violen prachtig’, vertelde ik ze, ‘maar met de poppenkast daar omheen heb ik niets. Ik wil niet meer verplicht naar de kerk’.

Anders dan ik verwachtte zeiden mijn ouders direct dat ze het goed vonden. Het gesprek ging daarna nog wel even verder. Daarbij werden wederzijdse standpunten uitgewisseld en toegelicht. Ik was katholiek opgevoed. Het belangrijkste wat ik ervan heb meegekregen waren de woorden van Paulus (in 1 Tessalonicenzen 5:21) ‘Onderzoek alles, behoud het goede’. Het vervolg van die zin deed ik al van nature ‘vermijd elk kwaad, in welke vorm dan ook’.

Met de woorden van Paulus in gedachten zwierf ik langs allerlei geloven, sektes, filosofieën, ideeën en opvattingen. Na mijn dertiende ben ik alleen nog in de kerk geweest voor begrafenissen en een enkele trouwerij. En tijdens vakanties ter bezichtiging van het gebouw.

Hoewel ik dus zelf niets heb met een religieus geloof, sta ik wel open voor gesprekken daarover met vrienden en bekenden. Strenggelovigen zitten daar niet bij, wel verschillende opvattingen en redenen om wél naar de kerk te gaan.

Kardinaal Eijk

Van hen hoor ik diverse kritiek op kardinaal Eijk. De één hekelt de herinvoering van oude rituelen, de ander oplossingen voor praktische problemen en weer een ander heeft voorbeelden van onheuse claims om de kas van het aartsbisdom te spekken.

Bij het eerste gaat het bijvoorbeeld over palmtakjes. Daarvoor schijnen al lange tijd in de kerk zelf zaken te worden georganiseerd. Zijne eminentie Wim kardinaal Eijk wil dat die takjes allemaal naar de Maliebaan gaan om te worden gezegend. Afgezien van de Jomanda-activiteit die ik daarin herken, lijkt het me een omslachtige, tijdrovende en kostenbrengende maatregel.

Het is maar een voorbeeld van een maatregel waarmee in de loop van de tijd ingevoerde zaken worden teruggedraaid. Waarom? Omdat ze moeten aansluiten bij de conservatieve denkbeelden van deze protégé van wijlen bisschop Gijsen. Hij gaat terug naar het oude, lijkt het, en strijkt liever de weinige nog praktiserende parochianen tegen de haren in, dan te genieten van hun initiatieven.

Een andere kennis begon over de maatregelen die worden genomen vanwege het tekort aan priesters, voorgangers en dergelijke. Ook daar worden klaarblijkelijk zaken zo geregeld dat parochianen aan het kortste eind trekken. In plaats van kerkgang leuk te maken worden parochianen verjaagd. Waar in de wereld heb ik dat eerder gehoord.

Katholiek

Uit de verschillende berichten begrijp ik dat parochianen ideeën hebben over hoe oplossingen ook anders en parochiaanvriendelijker kunnen zijn, zonder schade te doen aan de beginselen van de kerk. Ik ben inmiddels blij dat ik lang geleden al afstand nam van de Katholieke kerk. Een achterhaald instituut waar veel mensen alleen nog naar toe gaan vanwege het sociale contact met stadsgenoten en omdat ze niet kunnen sporten.

Maar afstand nemen betekent niet dat ik geen Katholiek meer ben. Om geen Katholiek meer te zijn moet ik me laten uitschrijven uit de ledenadministratie bij de Stichting Interkerkelijke Ledenadministratie (SILA). Zolang ik dat niet heb gedaan schijnt er een stip achter mijn naam te staan bij Burgerzaken van de gemeente Utrecht en word ik als katholiek meegenomen in officiële tellingen.

Nu ik zelfs enthousiaste bevriende kerkgangers hoor klagen moet ik de stap naar SILA maar eens gaan maken. Als extra stok achter die deur houd ik mezelf daarbij voor dat we leven in een tijd van NSA (Amerika’s bureau voor nationale veiligheid), ambtenaren die laptops laten slingeren en organisaties die gegevensbestanden koppelen. Redenen genoeg om te zorgen dat er binnenkort officieel één katholiek minder is.