Utrechts Verbond – Tot 1 februari nodigt het Utrechts Verbond Utrechtse Kunstenaars en kunstinstellingen uit een aanbeveling te schrijven over een Utrechtse kunstenaar of kunstinstelling. Deze worden gericht aan de Advies Commissie Cultuurnota 2017-2020 waar tot 1 februari subsidieaanvragen ingediend kunnen worden.

Dit keer is gastschrijver Dorothé Lucassen van Het Wilde Westen.

Toen we in 1999 Het Wilde Westen oprichtten leek de naam passend. Er was niks op cultuurgebied in ons westelijk stukje Utrecht. We voelden ons als pioniers die de prairie introkken. Al doende kwamen we erachter dat dit een houding is die bij kunst past. Waar de pioniers in the wild wild west van de Verenigde Staten zo snel mogelijk overgingen tot het bouwen van steden en het ontginnen van land, omarmden wij het pionieren: het steeds opnieuw durven beginnen, het steeds opnieuw aantreffen van een wereld waarin van alles kan gebeuren, een wereld die steeds opnieuw vraagt om nieuwe betekenissen.

Bij alle gebeurtenissen in de wijk, de stad, het land denken wij: als we nu eens samen muziek zouden gaan maken over dat onderwerp, samen een lied zingen over de gebeurtenis die ons bezighoudt. Of dat iedereen een tekening maakt over wat er die dag belangrijk was. En dat we die dan met elkaar delen. We maken kunst doen tot een gewoon onderdeel van de dag, een activiteit die behalve menseigen ook nog heel mensvriendelijk is.

‘We zouden zo graag zien dat de verantwoording van de dingen die we doen zit in dat het voelbaar, merkbaar en hoorbaar is.’

Samen via kunst het ergens over hebben. Samen mooie, noodzakelijke dingen doen die ergens over gaan zonder dat we over artisticiteit, vorm of geldigheid hoeven spreken. Samen dingen doen zonder dat we termen als participatie, partnerschap of creativiteit hoeven te gebruiken. Zonder dat we daarvoor van te voren steeds opnieuw een plan met doelen en een verantwoording hoeven te schrijven en die een half jaar van te voren moeten indienen.

We doen muziek, we zijn schilders, schrijvers en zangers, we spelen het spel van ons leven elke dag. Zonder dat we een speciaal kunstencentrum nodig hebben, of een instituut of een beleidsterrein. ‘Maak een beleidsvrije zone’ werd laatst genoemd. Zones waar dingen gebeuren die voor inwoners van een stad van belang zijn en waar die inwoners zelf aan het roer staan in eigen verantwoordelijkheid en waar zo gauw we in die zone zijn, midden in het leven staan. Midden in het leven dat altijd anders loopt dan we gepland hadden, het leven waar toeval en onverwachte ontmoetingen inspiratie zijn voor iets nieuws en waar ieder mens zijn eigen verantwoording mag nemen.

‘Zoals de stad in alle wijken kunst verdient, zo verdient de stad ook mensen in de kunst die ‘de ander’ zichtbaar en hoorbaar maken.’

We zouden zo graag zien dat de verantwoording van de dingen die we doen, zit in dat het voelbaar, merkbaar en hoorbaar is. Dat zijn de zintuigen die we als mens hebben meegekregen. We hebben op veel terreinen ons brein aan het hoofd gezet, maar misschien brengen de dingen we doen in de wijken ons weer bij het hart!

We maken kunst tot in de poriën van de stad. We halen kunst uit de kleinste inwoners en vinden niemand te oud voor kunst. We vinden en maken kunst in de straten, op pleinen, in de scholen, kinderdagverblijven, in de zorghuizen en winkelplinten. Zoals de stad in alle wijken kunst verdient, zo verdient de stad ook mensen in de kunst die ‘de ander’ zichtbaar en hoorbaar maken.

We brengen je hierbij graag in contact met Jonas Bisquert. Hij woont in een Utrechtse wijk en in zijn wijk werkt hij vanuit muziek met kinderen, leerkrachten, volwassenen, vluchtelingen, zingend en spelend. Hij heeft met de ander steeds een inspirerende ontmoeting. Hij gaat bij de ander in de leer, luistert en sluit aan bij de ander: zijn lied, zijn verhaal. Hij leert liederen uit verschillende landen in verschillende talen en deelt die liederen op verschillende plekken.

Minstens een avond in de week zingt hij met kinderen en ouders in het asielzoekerscentrum in een familiekoor. Hij ontmoet mensen wiens leven heel anders is gelopen dan zij gepland hadden of ooit hadden kunnen bedenken. Zij leren elkaar bijvoorbeeld slaapliedjes uit verschillende landen en streken. Zo leren ze van elkaar.

Daarnaast speelt hij met de Band zonder verblijfsvergunning. Steeds op zoek naar een taal waarin mensen elkaar ontmoeten, leren van elkaar en dat dan steeds weer verder delen met anderen.

Wacht niet langer en druk je uit in kunst. Het is persoonlijk, het gaat over of dwars door grenzen heen, het overstijgt de dagelijkse zaken, het laat kwetsbaarheid zien en het ontmoet op troost en vaker nog op liefde. Het leeft.