Hans van Echtelt - Ze zaten glunderend naast ons op Vak P bij het laatste fluitsignaal van scheidsrechter Pol van Boekel. Onze vrienden uit Friesland, de in Leeuwarden geboren Wiko en Eldert. Op onze uitnodiging naar Galgenwaard gekomen om – wat later zou blijken – een voor hen een historische en onvergetelijke bekeravond mee maken. Want wie had kunnen denken dat de nummer zeven van de Jupiler League buitenhuis zou stunten tegen de nummer zes van de eredivisie?

In de rust zaten we er nog redelijk gerust bij. Mijn kleinzoon Guus zwaaide nog driftig met de FC-sfeervlag die tevoren aan de fans was uitgereikt. En mijn maatjes Ad en Ton spraken moedige taal. ,,We hadden al op 2-0 moeten staan maar goed, van deze tegenstander kan je toch niet verliezen op eigen veld,’’ luidde het geruststellend. Maar uit de Friese hoek klonk dreigend in onze richting: ,,Jongens, ‘het giet oan....’ in de tweede helft, de wedstrijd is nog niet gelopen voor Cambuur.’’

Het bleken profetische woorden want de tweede helft was nog geen tien minuten oud, of er stond al 1-2 op het scorebord en onze gezichten stonden beduidend minder vrolijk dan tijdens de rust. Maar goed, er was nog lang ter spelen en Cambuur zou toch ooit moeten bezwijken onder de Utrechtse dadendrang. Hadden we niet eerder in het bekertoernooi drie eredivisietegenstanders, namelijk FC Groningen, FC Twente en PEC Zwolle uitgeschakeld. Dan zou het tegen de Friezen toch ook moeten kunnen?

Lange tijd leek het daar toch niet naar uit te zien, zeker toen scheidsrechter Van Boekel het advies van videoreferee Jochem Kamphuis overnam en een al toegekende strafschop annuleerde. Een primeur voor Galgenwaard en geen plezierige want FC Utrecht moest nu alsnog paniekerig op jacht naar de gelijkmaker. Dat lukte op de valreep door een treffer van Giovanni Troupee zodat de thuisclub nog een half uur extra kreeg om alsnog de halve finale te bereiken.

Dat half uurtje zullen we ons nog lang heugen want nu kregen we eindelijk het ware FC Utrecht te zien. Was er voor rust veel te weinig opportunistisch gespeeld (met een opnieuw vleugelverdediger Robin van der Meer in een kwalijke bijrol) , nu kwam het doel van Cambuur eindelijk onder vuur te liggen. Naast ons op Vak P zagen we de Friese vrienden steeds meer onrustig heen en weer schuiven, maar de bal vloog er steeds niet in, al was Nacer Barazite er met een knal tegen de paal nog dichtbij.

Tja, toen kwam de loterij die strafschoppenreeks heet. Aanvankelijk leek FC Utrecht nog goede papieren te hebben maar de missers van ‘vaste keuzes’ als aanvoerder Willem Jansen, Ramon Leeuwin en Kristoffer Peterson maakten de sensatie compleet en bezorgden de Friese fans naast ons een avond om nooit te vergeten. Na Ajax was ook FC Utrecht gewipt, het wonder van Cambuur was compleet. En FC Utrecht likt de wonden en moet uitkijken dat deze mentale dreun niet te lang gaat doorwerken!