Frans de Jonge - Omdat ik iedere week m’n fiets honderden keren neerzet, vergeet ik wel eens om hem op slot te doen. Dan kom ik buiten, nadat ik ergens binnen posters heb opgehangen en zie ik m’n sleutelbos nog in het slot.

Ik prijs me dan gelukkig en neem me voor de volgende keren beter op te letten. Dit is een wijsheid die ik door een slechte ervaring heb opgedaan.

Ik trakteerde mezelf op een nieuwe fiets toen het frame van m’n oude was versleten. Net zo’n opoefiets als eerst, maar nu een nieuwe. M’n allereerste nieuwe fiets. Als ik hem na een week, buiten bij de HKU tegen de muur zet, zit zelfs het reservesleuteltje nog aan de sleutelbos, zo nieuw is hij. 

Na enkele verdiepingen en prikborden ben ik weer buiten. Maar helaas geen fiets meer. Ik heb nog even in de buurt gekeken, maar hij is ook niet even om de hoek neergezet.

“Nooit meer een nieuwe fiets” neem ik mezelf voor, als ik naar de fietsenmaker loop om een andere te kopen, zodat ik m’n werk kan afmaken. Ik ben niet eens echt boos op de dief, maar meer op mezelf omdat ik zo stom ben m’n nieuwe fiets niet op slot te zetten.

Mijn oude fiets. Foto: FdJ

Als ik op Stille Donderdag bij Springhaver kom, zet ik m’n fiets weer op m’n favoriete plekje. Daar hangt wel een bordje die mij dat wil ontraden. Even ben ik dit keer nog van plan hem te verplaatsen, maar ik neem m’n tas met affiches en ga naar binnen om posters op te hangen. 

Zorgvuldig laveer ik tussen de gasten door om de posters te vervangen en praat even met een vriendin die van haar koffie geniet. Als ik weer buiten kom is m’n fiets weg. Ik voel in m’n jaszak: geen sleutelbos.

Ik loop wat in de buurt om te zien of de dief niet nog in de buurt is, maar die is natuurlijk al lang weg. Hij is tenslotte op de fiets en ik moet lopen, dus die zie ik nooit meer. Wel zie ik een buurman van Springhaver. Hij vertelt over iemand in trainingspak op slippers die hij m’n fiets zag pakken en wegrijden. Hij dacht dat het een krantenbezorger was.

Ik besluit maar naar Laag Catharijne te lopen om een nieuwe tweedehands exemplaar te kopen. Onderweg kijk ik nog uit naar m’n fiets of haar dief. In de Visscherssteeg zie ik achter een bloembak m’n fietstassen liggen. Alles zit er nog in. 

Met anderhalf uur vertraging ga ik weer verder met m’n route. Door de prominent aanwezige fietstassen zie je bijna geen verschil. Zelfs de bel is van hetzelfde soort. De vorige had ik net een maand geleden bij de andere Laag Catharijne gekocht.

Ook wel lekker zo’n nieuwe (tweedehands) fiets, alhoewel m’n oude toch redelijk goed onderhouden was. Alleen de standaard is anders. Dus trap ik altijd eerst in het luchtledige als ik hem weer ergens anders neerzet, voor ik hem op slot zet…