De Jonge - De nacht van Utrecht

Frans de Jonge - Al meer dan een jaar geen nachtfoto’s gemaakt. Ik had altijd wel een reden om het niet te doen. ’s Winters is het te koud, en in de zomer is het te laat donker. Daartussenin is het veel te druk met werk. Door de corona zijn alle bezwaren ongegrond verklaard, en mag ik voor mezelf weer aan de slag. 

Het is donderdagavond 26 maart een uur of 10, TivoliVredenburg is, net als de rest van de stad, zo goed als verlaten. Bij de brug ernaartoe zitten drie jongens aan het water een jointje te roken, en ze hebben alledrie een biertje. Zelfs het jointje wordt niet gedeeld. Een van de jongens wijst naar de overkant, en zegt dat hij daar werkt, en nu toch niets te doen heeft. Ik heb wel iets te doen. De stille straten lokken.

De kunstmanifestatie Moesmania is officieel nog gaande: Utrecht en het surrealisme. De stad is surrealistisch stil. Zelfs de blote vrouw op de fiets met viool ontbreekt. Iemand wees me op het schilderij van Moesman: Het Gerucht, dat gebruikt wordt als het beeld voor de manifestatie. Hij vond het meest surrealistische de verlaten stad achter de blote dame op de fiets.   M’n voornemen is om de anders zo drukke plekken van Utrecht op te zoeken en het gezicht van de Corona te fotograferen.

Het surrealistische beeld van de verlaten stad. Eigenlijk niet zo anders als de nachtfoto’s die ik normaal maak. Alleen moet ik dan tot ver na middernacht wachten om dit soort stilte vast te leggen. Gelukkig zijn de kleurenfoto’s op gevoelige film, waardoor ik in enkele seconden een foto kan maken. Zo kan ik makkelijk tussen die paar bussen door enkele foto’s van de stille straat maken.

De coronacrisis is nog maar net begonnen, en het voelt een beetje alsof ik eindelijke eens een lang weekend heb. Ontspannen ben ik bezig met een paar dingetjes die mogen/moeten gebeuren. Ik probeer dat gevoel zo lang mogelijk vast te houden en ontspannen loop ik door de stad.    Het zal niet vaak gebeuren dat deze plek zo verlaten is, en zeker niet op een donderdagavond. Het is niet alleen het ontbreken van het directe geluid dat de stilte vormt, ook het ontbreken van het vele verkeer en openbaar vervoer dat normaal in en om Utrecht is, ontbreekt. De stilte is bijna voelbaar.

Eigenlijk is dit hoe ik Hoog Catharijne het liefst zie, en dan mag het ook nog wel wat donkerder. Maar ik ga er maar vanuit dat het niet voor mij gebouwd is. Ondertussen mag het van Rutte wel bezocht worden, maar dan met de anderhalve meter afstand van iedereen. Ik hou de afstand nog iets groter, en loop verder richting het oude centrum.

Het is erg stil in de stad. Dat valt nog extra op door die ene rolstoel op het verlaten Vredenburgplein. Hier en daar een paar mensen, en een enkeling die voorbij loopt of fietst. De verlichte etalages laten de stad in een fel licht baden.

De politie is deze nacht wel nadrukkelijk aanwezig. Gelukkig hebben ze niets te doen. De rust vraagt niet veel aandacht.  Aan de Oudegracht kom ik nog een onderwijzeres tegen. Ze moet er even uit. De hele dag heeft ze achter de computer gezeten en is blij dat ze er even uit kan. Haar werk is nu veel zwaarder dan op gewone dagen. Volgens haar stappenteller heeft ze nog wat beweging tegoed, en ze loopt weer verder.

In de verlaten Drieharingensteeg richt ik de lens op de donkere gevel van Pickles. De duisternis is normaal moeilijk te vinden in de binnenstad, maar het is altijd de moeite waard als je het vindt.

Op weg naar huis kom ik over de Paardenveldbrug. Ik ben al gewend aan de stilte. Het komt me bekend voor, na een nacht fotograferen op weg naar huis een enkele voetganger op weg naar huis, en hier en daar een auto. En als het nog later geworden is, dan zijn de schaarse levende zielen de mensen die op weg zijn naar de volgende dag, of de voorbereidingen daarvoor treffen. Ik ga zo naar huis om me voor te bereiden op m’n nacht.

(Fotograaf Frans de Jonge maakt zijn foto's analoog, dus nog met negatieffilms, redactie Nieuws030.)