Hoe beleven de Utrechters de ramp van het coronavirus? Nieuws030 laat ze aan het woord in de Corona-kroniek.

Door Arne Zuidhoek - Las in een krantenbericht dat miljonairs naarstig op zoek zijn naar geïsoleerde eilanden. Om daar het virus aan zich voorbij te laten gaan.

Kennelijk is de schrijver van dit stuk dan meer bemazzeld dan menig miljonair. Dit eiland onder de evenaar waar hij overwintert, is virusvrij. En verkeert in staat van beleg. Niemand die er af kan, niemand die er op kan. In theorie verkeert deze schrijver in een benijdenswaardige positie.

Het eiland heeft een kleine hoofdplaats: één hotel(-letje); een en ander in de sfeer van de jaren '40: weinig mensen op straat, geen auto's, geen stoplichten, geen buitenlanders. Een rustig eiland. Er bestaat echter geen adequate medische opvang voor wat dan ook.

Schrijver dezes en zijn verkering moeten echter vanwege zorgen rond de gezondheid van de laatste terug naar de Domstad. Het stel beschikt over twee x twee vliegtuigbiljetten naar Nederland. Maar zowel Air Maroc als TAP schrappen de vluchten, de laatste waarschijnlijk t/m september a.s.

De Nederlandse overheid biedt desgevraagd geen hulp: geen informatie, geen aanwijzingen wat te doen, geen steun: niets. Naar verluid evenmin aan reizigers die inmiddels zonder financiële middelen verkeren.

Het virus rukt via een naburig eiland op. De verkering initieert met behulp van Franse vrienden een mogelijkheid tot een vlucht naar Parijs met een particuliere onderneming. Daartoe moet worden gevaren naar het naburige eiland (internationale luchthaven), eveneens in noodtoestand. Een terugkeer naar het hierboven beschreven veilige eiland is dan niet toegestaan. Wie garandeert dat de vlucht naar Parijs doorgaat? En dan: onderkomen?, voedsel? Alles is dicht.

Reizen, zegt men, is avontuurlijk. Het woord "avontuur" betekent: het lot tegemoet.