Binnendijk – Spoorwandelen naar het A’dam-Rijnkanaal  

Dik Binnendijk – De tijd gaat hard, maar vandaag (zaterdag 27 februari), is het een jaar geleden dat voor het eerst een COVID-19 besmetting in ons land werd vastgesteld. Maar volgens Het Parool (van 23 april 2020) waarde het coronavirus al vanaf 15 februari sneaky in ons land rond.

Zondagavond 15 maart ging de horeca dicht en op maandag 16 maart ging onze eerste lockdown in: de ‘intelligente!’ en sinds half december zitten we in de tweede lockdown met op 23 januari ook de avondklok erbij. Nu met de derde besmettingsgolf op komst heeft demissionair premier Rutte enkele mini-versoepelingen aangekondigd. “Met een klein beetje meer risico wordt het heel spannend.” We gaan het zien!

Regelmatig wandel ik in het weekend een rondje Singel: een wandeling van een uur. Maar sinds de eerste lockdown vond ik het veel te druk worden. Daarom loop ik zo nu en dan een ‘spoorwandeling’. Langs de meeste spoorlijnen in de stad ligt een groenstrook. Rust, groen en relatief weinig mensen!

Afgelopen ‘lentezondag’ ben ik weer eens langs het spoor naar Woerden over de Cremerstraat naar het Amsterdam-Rijnkanaal gewandeld. Ik moest toen denken aan de tijd dat ik ruim vijftig jaar geleden in Utrecht ging studeren als spoorstudent. Vanuit de trein zag ik vooral de achterkant van bouwvallige huizen en bedrijfsgebouwen. In de tuintjes, plaatsjes of open stuk terrein tegen het spoor aan lag veel troep opgestapeld. Dat is totaal veranderd.

Als je vanuit de binnenstad door de Daalsetunnel in het Verdomhoekje terechtkomt, ga je rechtsaf en volg je het rode fietsasfalt. Na een paar slingers kom je in het smalle groen van de Cremerstraat. Rechts van je is een hoge begroeide geluidsmuur tegen het lawaai van treinen. Langzaam buigt het spoor zich van de Cremerstraat af. Daar merk je niet zoveel van, want het pad gaat rechtdoor.

Lopend langs met een klimop begroeid hek kom je bij de ingang van Stichting EMMA. Op internet heb ik opgezocht wat dit Centrum voor Wereld, Vrede en Milieu doet. De stichting laat zich leiden door artikel 1 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (uit 1948). En die luidt: “Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren; zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander te gedragen in een geest van broederschap.”

In wat eenvoudiger taal wil EMMA een goede relatie tussen wereldburgers bevorderen die allereerst berust op welwillendheid, openheid en vertrouwen. Elke woensdag is het open huis en kun je meewerken in de tuin, of onderhouds- en reparatiewerkzaamheden doen aan de EMMA-gebouwen.

Daarna kom je langs de Cremertuin: ‘een groene oase in een stedelijk gebied!’ Het is een combinatie van een stadsmoestuin en een natuurspeelplaats. Een paar kinderen spelen tikkertje, als ik langs kom. Halverwege de Cremerstraat is de groenstrook breder en kun je echt door of in het groen lopen. Je komt langs de biologisch Buurttuin De Wilgenhof. Een paar vrouwen staan te praten over wat ze zullen gaan planten. Ze groeten me. Nog in het groen -  net voordat ik de drukke Thomas à Kempisweg moet oversteken - doe ik mijn jas uit en stop die in mijn rugzak. Het is warm. Twee oudere dames genieten op een bankje van de zon; elk met een rollator naast zich.

Dan komt er een wat saai stenig stuk, waarbij ik links om het Douwe Egbertscomplex heen moet naar de Keulsekade langs het Amsterdam-Rijnkanaal. Bij het kanaal ruik ik pas de koffiegeur. Die geur hangt ook onder de gele Hogeweidebrug waar een jongerenhangplaats is. Ik zie zo’n vijfentwintig jongeren bij elkaar staan. Of beter gezegd de jongens staan en de tien meiden zitten op hun geparkeerde (snor)scooters. Anderhalve meter uit elkaar? Ben je gek!

Verder lopend langs het water zie ik zo nu en dan een eenzame visser. Naarmate ik de Amsterdamsestraatweg nader wordt het drukker met stelletjes langs het water op een gepaste afstand van elkaar. Ik steek de straatweg over. Via het Lieven de Keypad en het Van Heukelompark loop ik naar de Vecht om door het Vechtplantsoen weer naar de binnenstad te gaan. Dit stuk ken ik wel, vaker gelopen. Volgende keer draai ik de route weer eens om, want als je bij de Vecht begint en via de Cremerstraat terugloopt naar de binnenstad, maak je een totaal andere wandeling van ruim twee uur. Zo houden we de moed erin.