Binnendijk – De veer en de koffer

Dik Binnendijk – In deze column wil ik net beginnen met een veer te steken in de reet van de NS (en de andere treinvervoerders: DB, SBB, Trenitalia) over de heenreis naar Genua. Echt, de 13,5 uur reistijd vloog voorbij!

Maar... dan hoor ik op de radio dat de NS komende tijd minder treinen laat rijden op het traject Arnhem-Schiphol-Rotterdam; vier in plaats van zes per uur. En dat er deze zomer nog meer maatregelen volgen. Reden: een gebrek aan conducteurs, machinisten en ander personeel. Dus nu laat ik die veer nog maar even zweven boven de NS-billen.

Met twee vrienden - Wim en Henk – ben ik inclusief de reis tien dagen in Italië geweest. Na twee dagen Genua gingen we naar het nationale park Cinque Terre met de pittoreske dorpjes Monterosso al Mare (bekend van het boekenweekgeschenk dit jaar), Vernazza, Corniglia, Manarola en Riomaggiore.

Het idee was van Wim. Cinque Terre ligt zo’n negentig km ten zuiden van Genua langs de Middellandse Zee. Begin mei zou het daar nog niet zo toeristisch zijn (dachten we). Voorwaarde van Henk was dat we met de trein zouden gaan: milieuvriendelijker (en geen wachtrijen op Schiphol). 

Henk regelde de treinreis. We zouden eerst met de nachttrein gaan, maar het NS-personeel op Utrecht CS zei hem dat we de reis ook overdag konden doen. Vertrek uit Utrecht 7:05 uur; aankomst in Genua rond 20:30 uur. Wel viermaal overstappen: Frankfurt, Bazel, Zürich en Milaan. Alleen voor het traject Milaan-Genua moesten we in Italië nog een kaartje kopen, de overstaptijd van een kwartier was krap.

Waarom dat niet via de NS kon, geen idee. Minpuntje dus. In Zürich (Zwitserland) hadden we meer overstaptijd en daar lukte het Henk al om het ontbrekende kaartje te kopen. Na Zürich gingen we door de Gotthard Basistunnel met 57 kilometer de langste spoortunnel ter wereld. Deze tunnel is in juni 2016 geopend en verkort de reistijd tussen Zürich en Milaan met een uur tot 2,5 uur.

Door familieomstandigheden kwam Wim pas vier dagen later en ging ook een dag eerder weg. Dus Henk en ik hebben de treinreis heen en terug met z’n tweeën gedaan. Het was wel even wennen dat je in Duitsland en in Italië in het openbaar vervoer weer een mondkapje op moest. Gelukkig had ik er een aantal meegenomen. Met een mondkapje heb ik zeker vijf dagen gedaan.

Bij de terugreis zaterdag 7 mei hoefden we maar driemaal over te stappen: in Milaan, Lugano en Bazel. Vertrek uit Genua 7:02 uur, aankomst in Utrecht rond 22:30 uur. In Lugano moesten we anderhalf uur wachten voordat we verder konden. Vanaf Bazel ging de terugreis alleen minder voorspoedig. De trein uit Amsterdam kwam tien minuten te laat aan en vertrok daarom ook te laat naar Utrecht. De vertraging was al in Amsterdam ontstaan... personeelsgebrek? Ruim voordat we op Frankfurt Bahnhof Flughaven waren, werd verteld dat we via Darmstadt zouden omrijden. Op het normale baanvak was een stremming. Die omweg zorgde voor een klein half uur extra vertraging.

De laatste stop voor Nederland was Mönchengladbach. Toen de trein weer reed, kwam er een oproep aan reizigers die net waren ingestapt. Of de mensen die niet naar Nederland wilden, zich wilden verzamelen in het midden van de trein. Dan zou er in Venlo worden gekeken hoe ze weer naar Duitsland konden gaan. De trein stopte daar inderdaad, maar stond twintig minuten stil op een spoor zonder perron. Ik heb geen mensen over de rails zien lopen.

Na Venlo ging de trein met een slakkengang naar Eindhoven. Net buiten het station kwam de mededeling dat de trein zou rijden naar Den Bosch en daar zou blijven staan. Er was een bommelding op Utrecht CS. In Den Bosch zijn alle mensen overgestapt die niet over Utrecht hoefden te reizen om op hun bestemming te komen. Of ze namen een taxi of belden vrienden en familieleden om ze op te komen halen. Na een kwartier reed onze trein weer verder. Het traject was vrijgegeven; de verdachte koffer bleek geen bom te bevatten. Alle overstappers hadden dus gewoon kunnen blijven zitten. Toch stonden we bij Geldermalsen opnieuw een kwartier stil.

Rond tien voor twaalf bereikten we Utrecht CS. Er liepen weer mensen op het perron. Het enige wat ik gemerkt heb van de ontruiming van het station was dat de poortjes in de Noordertunnel nog allemaal open stonden. Na zo’n zeventien uur reizen liep ik bekaf naar huis. Die reetveer heb ik maar meegenomen.