Binnendijk - Dag Joop, ‘mijn’ schoorsteenveger

Dik Binnendijk – “Dit is de laatste keer dat ik jouw schoorstenen kom vegen. Ik mag niet meer. Dat heb je aan de overheid te danken, hoor. Ik zou eerst weer een dure cursus moeten gaan doen maar voor die paar gaskachelschoorstenen, die er nog zijn. Dat haal ik er nooit meer uit, dus die cursus ga ik echt niet doen.” “Ai, dat wordt dus volgende keer een beunhaas.” “Tja...” 

Het was vijf jaar geleden dat ik Joop van Leeuwen voor het laatst gezien had. Vroeger kwam hij om het jaar mijn drie schoorsteenkanalen schoonmaken. Zo vaak was het niet meer nodig. En dat bleek ook nu het geval. Bij twee kanalen was er meer dan voldoende trek. Joop: “Ik wil ze best voor je schoonmaken, maar het is helemaal niet nodig.” Een beunhaas zal dat zeker niet zo gauw zeggen. En zo rekende Joop maar het vegen van één kanaal. 

Joop - geboren en getogen in Utrecht - is de eerste Meester Schoorsteenveger van de provincie Utrecht. Hij begon zijn bedrijf in 1991 op de Rubicondreef in Overvecht. Daarna vestigde hij zich in Maarssen, vervolgens in Maarssenbroek en tenslotte in Bodegraven. De meeste klanten zitten nog steeds in de provincie Utrecht. Joop: “Ook daarom noem ik me nog steeds een echt Utrechts bedrijf.” 

Eind 2016 bestond zijn bedrijf 25 jaar en dat vierde hij in Bodengraven met een kindermusical ‘Giovanni’. Daar was ik natuurlijk ook bij. Ik heb Joop zelfs geholpen met de publiciteit. Daarvoor ben ik ook bij hem in Bodegraven geweest. En... ik heb er een column overgeschreven. Daar citeer ik nu een stuk uit. 

De musical is gebaseerd op een boek van de Amsterdamse schoorsteenveger John Vittali, een vriend van Joop. Hij schreef het verhaal op over z’n Italiaanse betovergrootvader Giovanni Vittali (1824-1893). Toen John stierf, kreeg Joop het manuscript. Hij wist componist Dirk Jan Warnaar voor het verhaal te interesseren. En zo ontstond de kindermusical ‘Giovanni’, die voor het eerst in 2007 werd opgevoerd. 

Het verhaal. De veertienjarige Giovanni loopt in 1838 van huis weg, als hij hoort dat hij als ‘levende bezem’ in Milaan moet gaan werken. Hij moet door de schoorstenen omhoog klimmen: smerig en gevaarlijk werk. Veel van die schoorsteenvegertjes (‘veegpieten’) overleven het niet. Giovanni loopt in vijftien maanden naar Amsterdam. Daar eindigt de musical over Giovanni’s tocht en het zware leven van schoorsteenvegertjes. Het bedrijf Vittali Schoorsteenspecialisten bestaat nog steeds en zit al sinds 1844 in Amsterdam. 

Ik ken Joop als een zeer aimabel en goedlachse man. Hij heeft me veel verteld over het leven van de schoorsteenvegers. Hij is of was actief in de bond van schoorsteenvegers in ons land. Elk jaar gaat hij naar het Schoorsteenvegersfeest in het Italiaanse dorp Santa Maria Maggiore in de bergen bij Lugano tegen de Zwitserse grens. In dat dorp staat ook het Museo dello Spazzacamino, het Museum van de Schoorsteenveger (zie deze site).

Ik zag Joop niet vaak, maar nu ik weet dat hij niet meer bij me langs komt, ga ik hem zeker missen. Ik bedankte hem voor al die 37 jaar dat hij bij mij in de Bergstraat langs is geweest. Bij het afscheid zei Joop: “Wat vind je er van als we elkaar over vijf jaar gewoon opbellen, als we dan nog leven natuurlijk...” “Doen we!”