Door Hans van Echtelt - Hij kon na afloop nauwelijks getroost worden. Invaller Miliano Jonathans verliet het veld in tranen na afloop van PSV-FC Utrecht. Twee minuten voor tijd miste hij een unieke kans op de winnende treffer door vlak voor het lege doel de bal naast te schuiven. Zodoende bleef het 2-2 in een enerverende wedstrijd waarin de emoties vooral na afloop zichtbaar waren.

Het zal immers niet vaak gebeuren dat de spelers beide teams na het laatste fluitsignaal ontgoocheld op de grasmat liggen. Die van de thuisclub omdat opnieuw niet gewonnen werd en de achterstand op Ajax niet verkleind werd. Maar ook die van FC Utrecht omdat eerst in blessuretijd de gelijkmaker geslikt moest worden, waarna Jonathans verzuimde om de volle buit binnen te halen. En zodoende had PSV bijna voor het eerst sinds 1980 weer eens op eigen veld van FC Utrecht verloren.

Daar zag het in de beginfase helemaal niet naar uit. Armando Obispo kopte al in de elfde minuut de 1-0 binnen en FC Utrecht verkeerde meteen in zwaar weer. Maar de onverwachte gelijkmaker van Mike van der Hoorn bracht nieuwe moed bij weer massaal aanwezige Utrechtse aanhang.

Met doelman Vasilis Barkas als absolute uitblinker (zestien schoten gepareerd) bleef de 1-1 lang op het scorebord totdat Paxten Aaronson als een duveltje uit een doosje de 1-2 binnenkopte.

Het zag er lang naar uit dat FC Utrecht zich volledig zou revancheren voor de sportieve uitglijder tegen nummer laatst Almere. Maar toen was er die inzet van Isaac Babadi waarbij Barkas gehinderd door zijn eigen verdediger El Karouani kansloos was. Maar dat zou iedereen vergeten zijn wanneer die schlemiel Jonathans alsnog de 2-3 had gemaakt.

Zijn tranen waren veelzeggend. Maar dat nam niet weg dat FC Utrecht in de nieuwe 4-2-4-formatie (met de twee spitsen David Min en Sebastien Haller in de frontlinie) een indrukwekkende strijdlust aan de dag had gelegd, met een voor de FC-fans heel bemoedigende collectieve prestatie!