Raymond Taams - Hoewel mijn wieg aan het begin van de jaren tachtig in Amsterdam stond, te midden van kraakpanden, kreeg ik weinig mee van de zwarte romantiek die deze tijd kenmerkte. Massawerkloosheid, aids, kruisraketten, Koude Oorlog, nog meer aids, krakersrellen: ze gingen aan mijn peuter- c.q. kleuterneus voorbij.

Dit had anders gekund; ik was een kind dat vroeg ‘wakker’ was, ik bezit vele duidelijke herinneringen aan het eerste decennium van mijn leven.

Helaas joegen de krakers mijn moeder vrees aan, tijdens mijn jeugd in een slaperige nieuwbouwwijk naast Utrecht, waar we naartoe verhuisden op mijn tweede, hoorde ik regelmatig hoe fijn het was dat er geen gebruikte drugsnaalden op de stoep lagen, zoals vroeger in Amsterdam.

“Ik had er niet aan moeten denken dat je op zo’n naald was gestapt”, zuchtte mijn moeder dan, voorbijgaand aan het feit dat ik door de culturele leegte in de nieuwbouwwijk reeds op de peuterspeelzaal met existentiële vragen worstelde. 

In de jaren negentig beluisterde ik als puber de donker getoonzette synthesizermuziek uit mijn kindertijd, Soft Cell bijvoorbeeld, of New Order en Orchestral Manoeuvres in the Dark. Starend naar een zwarte stompkaars dronk ik stiekem rode wijn op mijn zolderkamer, fantaserend over een naald in mijn arm.

Anno 1997 had ik nooit durven dromen dat de jaren twintig van de volgende eeuw een tijdvak zouden vormen dat qua maatschappelijke guurheid kon wedijveren met de door mij geromantiseerde ‘eighties’. 

Mijn droom om heroïne te spuiten met David Bowie onder een Berlijnse spoortunnel zal nooit uitkomen, daarvoor ben ik te voorzichtig en is David Bowie te dood, maar als ik niet naar de muziekscene van de jaren tachtig kan, komt de muziekscene van de jaren tachtig gewoon naar mij, bleek afgelopen zaterdagavond in een loods op het voormalige industrieterrein aan de Nijverheidskade, waar het Nederlandse synthesizerduo ‘Onkruid’ tussen de ateliers van kunstenaarsbroedplaats ‘De Nijverheid’ een nieuwe plaat presenteerde.

‘Electropop voor de pechgeneratie’ en ‘De liefdesbaby van Spinvis en de Vengaboys’, omschreef Onkruid hun debuutalbum ‘Als een Bloemetje’ uit 2022. Begin 2023 zag ik ze voor het eerst optreden: een jongeman met een borstelige zwarte snor en glitters op zijn gezicht heupwiegde nonchalant over een klein podium terwijl hij, ondersteund door gillend en pompend synthesizergeluid dat de jongen achter hem uit zijn laptop toverde, het nummer ‘Ik wil alleen maar huilen’ zong, het publiek werd wild, ik was onmiddellijk fan van zanger Illés Plompen en producer Lauren Vorstenbosch. 

‘Drie jaar, twee relaties, een kapotte laptop, en ik-weet-niet-hoeveel nachten in de studio verder is er een nieuw album: ‘Dit jaar blijf ik thuis’’, kondigden de twee onlangs aan. ‘11 liedjes over uitgaan, slecht gaan, doorbijten en thuis blijven. Met een meer opgefokt door punk en smartlap geïnspireerd geluid, presenteren we ons nieuwe werk op 15 februari in de loods van De Nijverheid’, ronkte het verder, hier moest ik natuurlijk bij zijn.

Onkruid is gegroeid in de afgelopen jaren. Haha. Maar serieus: ik wist niet wat ik zag. ‘Maf, energiek, artistiek, laat ze in godsnaam snel landelijk doorbreken’, Facebookte ik na afloop aan oud-collega’s bij Hilversumse omroepen. Echt, ik waande me op een feestje van de Londense kunstacademie in mijn geboortejaar, waar een piepjonge Marc Almond vlak voor zijn grote doorbraak ‘Tainted love’ zong.

Twee dagen later zit het lied ‘Studieschuld’ nog tussen mijn oren.

Ik heb een torenhoge studieschuld
en dat is allemaal jouw schuld
ik krijg nooit een huis en ik krijgt nooit een vrouw
en dat komt allemaal door jou.

“IJ-zer-sterk”, complimenteerde ik na afloop zanger Illés Plompen, een jaren tachtig-held die weliswaar veel jonger is dan ik, maar waar ik gewoon tegen kon praten. In... het... echt!