Nestorix - Het Utrechtse stadhuis moet op de schop. Voor de regelmatige bezoekers van het pand aan Korte Minrebroederstraat zal dat geen verrassing zijn.

Al na de ingrijpende renovatie in de periode 1998-2000 was het gebruikers direkt duidelijk dat de Spaanse architekt Mireilles van het allegaartje aan oorspronkelijke gebouwen weliswaar iets bijzonders gemaakt had, maar dat er op de kwaliteit van de verbouwing nog wel het nodige aan te merken viel.

Zeker voor een deel had dat te maken met het beschikbare budget voor het project. Utrecht zat nog volop in de nasleep van de financiele problemen uit de voorafgaande 10 jaar waarin er niet zo goed op  de centjes werd gelet. Dus moest elk dubbeltje omgedraaid worden bij de uitvoering van het ambitieuze project.

Bovendien stonden energiebesparing, duurzaamheid en ICT een kleine twintig jaar geleden nog niet zo prominent op de agenda als nu. 

De gevolgen waren als snel duidelijk. Tochtende ramen met enkel glas, lekkages op aansluitingen van oudbouw en nieuwbouw. Een raadzaal met de raadsleden als een schoolklasje aan de voeten van het college van B&W, door toenmalig VVD-raadslid Albert van den Bosch regelmatig aangeduid als een stalinistische applausmachine voor het college. Veel te weinig algemene vergaderruimten.  Een video- en geluidssysteem dat niet naar behoren functioneerde. 

In de afgelopen jaren zijn een aantal van die problemen, overigens steeds na intensief overleg met de erven van de architect, al aangepakt. 

Een deel van de oorspronkelijke fractiekamers is omgezet in vergaderruimten. De raadzaal is ingrijpend veranderd. 

Na het vertrek van het College en de ondersteunende ambtenaren naar het stadskantoor is er intern al weer het nodige verschoven en verrommeld maar daarmee los je natuurlijk de basale gebreken zoals lekkages, tocht en enkelglas niet op.

Het zal geen goedkope renovatie worden. Monumentale panden aanpassen aan de eisen van de huidige tijd met respect voor het historische aanzien is geen sinecure. 

Gelukkig heb ik nog weinig geluiden gehoord die pleiten voor nieuwbouw op een ander plek, wat mogelijk op den duur overigens best wel eens goedkoper zou kunnen zijn. 

De Utrechtse volksvertegenwoordiging vergadert al bijna vijf eeuwen op deze plaats in het hartje van haar stad in het huis van de stad en laten we dat vooral zo houden. 

Om met wijlen de stalmeester (Wim Sonneveld) te spreken: “Er is al genoeg waardenvols naar de kloten gegaan”.